Drie eigen kinderen, zeven kleinkinderen en meer dan 40 pleegkinderen. Crisispleegouder, deeltijdpleegouder (op de woensdag) vakantiepleegouder, weekendpleegouder en perspectiefpleegouder: mevrouw Segboer heeft het allemaal gedaan. Voor deze indrukwekkende bijdrage kregen meneer en mevrouw Segboer een lintje van Nijmeegs burgemeester Hubert Bruls. We praten met mevrouw Segboer aan haar keukentafel terwijl haar pleegzoon Viggo trots zijn lego auto’s aan ons laat zien.
We gaan terug naar het jaar 1978. Met al drie kinderen rijk van 5, 6 en 7, viel hun oog op een advertentie in de krant onder diversen: een kind dat een pleeggezin zocht. Hun kinderen waren nog jong toen dit jongetje in de krant onder de aandacht kwam. “Kijk nu hier in de krant, een kindje dat niet thuis bij zijn papa en mama kan wonen, en wij hebben eigenlijk plek zat dus waarom niet?” Ze besloten te reageren, eigenlijk zonder voorop gezet plan. Na een screening, waren ze pleegouders. Een poos bleef hij het enige pleegkind, omdat hij veel aandacht nodig had. Na een verhuizing naar het huidige huis, kwam er nog een vraag voor een ander kind. “Mijn kinderen hebben er eigenlijk nooit een punt van gemaakt, van al die andere kindjes ook niet. Het hoorde er gewoon bij. Er is in die 40 jaar nooit sprake geweest van: doe maar niet meer of ga maar weg" vertelt mevrouw Segboer.
Mevrouw Segboer begon met werken omdat meneer Segboer ziek werd. Ze begon in het ziekenhuis nachtdiensten te draaien, en heeft dat heel lang gedaan. Dan kwam ze thuis als de kinderen ‘s ochtends naar school gingen. Dan kon ze bijslapen, maar ook de was doen en de vloeren schrobben. Ondanks dat het zwaar was, voelt dat als ze terugkijkt niet zo voor haar. De gelukkige ogen van al haar pleegkinderen, maakte voor haar alles goed. Toen haar man beter werd, had hij zijn eigen werkplaats en werkte hij in de elektromotoren, maar stond ook altijd klaar voor de kinderen. Hij verwende ze graag.
Nu in 2021, heeft mevrouw Segboer wel ruim 40 pleegkinderen in huis gehad. Zowel kinderen die een plekje zo lang als nodig behoefden, maar ook kinderen die alleen in de weekenden, in de vakanties, en zelfs in crisissituaties kwamen. Sinds haar man is overleden, richt mevrouw zich vooral op korter verblijf vanwege haar leeftijd. Eerst dacht ze te stoppen, maar vond het zo belangrijk dat de kindjes zijn blijven komen. Mevrouw Segboer is nu werkzaam voor de William Schrikker Gezinsvormen. Haar enige pleegkind die sinds zijn vierde voor langere tijd nu bij haar woont, is Viggo van inmiddels 15 jaar. Ook een bewuste keuze gezien haar leeftijd.
In de keuken hangen tientallen foto’s van kinderen met roze wangetjes en een glimlach op hun gezichtjes. Alle kindjes zijn ook weer uitgevlogen. “Een van de redenen waarom ik denk dat veel mensen denken het niet te kunnen. Maar als je eigen kinderen volwassen worden, vliegen ze ook uit. Er zijn ook jongere kindjes geweest die weer terug konden naar hun ouders. Dat is eigenlijk alleen maar fijn als dat kan." Ik vraag of ze het niet moeilijk vond, dat kindjes soms weer gingen. “Ik zeg altijd, je hebt af en toe fysieke pijn, heimwee. Sommige kinderen zijn zó aan je verbonden, en dat blijven ze. Maar het is zo bijzonder dat ik dit mág doen.”
- verhaal gaat verder onder de familiefoto's -
Mevrouw Segboer tovert een kaart tevoorschijn, we zien een foto van een lachend kindje met grote blauwe ogen, op de achterkant staat een boodschapje geschreven. “Af en toe krijg ik kaartjes toegestuurd van ouders. Dit is een van de laatste kindjes, dat is toch zó lief!” Op de kaart staat voor Oma geschreven. “Ik ben altijd oma. Ben ik al lang, sinds ik zelfs oma ben noemen de kinderen me al oma. Dat is ook het makkelijkste, een overzichtelijke rol. Ik ben zelfs al pleegoma geworden, dus een van mijn pleegkinderen is vader geworden. Hij kwam het me vertellen, dat was al heel leuk. Twee a drie keer in het jaar komen ze even naar oma toe.”
Toen haar eigen kinderen wat groter waren, heeft de familie Segboer wel tot 5 pleegkinderen in huis gehad. De extra zorg, dat lukte wel, maar het was wel druk. Tot vier jaar geleden heeft mevrouw Segboer drie pleegkinderen gehad. Op dit moment heeft ze Viggo, en plaats voor crisisopvang. Viggo is verstandelijk beperkt, hij kwam 11 jaar geleden. Voor mevrouw Segboer is er niet veel verschil met andere pleegkinderen. “Deze kinderen hebben een rugzakje door alles wat ze hebben meegemaakt. Het belangrijkste als pleegouder is dat je stevig moet zijn. Veel van de kinderen kunnen zich niet hechten. Sommigen kinderen heb je gewoon, en bij sommigen blijft er een luchtlaagje tussen.” Viggo is een vrolijke jongen, aan het puberen, met als lievelingshobby auto’s. Stapels autotijdschriften, hij is er gek op. Daarnaast is lego een grote hobby maar ook kijkt hij graag naar Youtube. Zo laat hij vol trots al zijn zelfgebouwde lego aan ons zien.
Mevrouw Segboer blikt met veel trots terug op alle herinneringen. De fijnste herinneringen zijn de vakanties. “We gingen we naar de camping, dikwijls met z’n achten. We waren trots op hoe zich dat voegde. Het was alleen maar een verrijking.” Daar stonden ze dan op de camping, met eigen kinderen, pleegkinderen en soms ook nog vriendjes en vriendinnetjes. Ook heeft ze jaren terug een vakantie naar de Ardennen georganiseerd, geholpen door familie en oud collega. Dit was met eigen pleegkinderen en vier kinderen van de Lindenhout Stichting. Deze kwetsbare kinderen konden anders nooit op vakantie.
Het was altijd erg fijn, druk maar heus niet altijd makkelijk. “Rust Reinheid Regelmaat. Ik ben tamelijk strak. Ik heb een schema, dat biedt rust en regelmaat, ze weten hier altijd waar ze aan toe zijn en dat geeft kinderen toch wel een ruggensteuntje en zekerheid. Ze willen vaak zelf hun regels opstellen, dus als er dan een regel is, dan houden we ons daaraan. Je hebt zelf dit gekozen, en zo blijft het en niet anders.” Wij zien een ontzettend ervaren vrouw met een bepaalde oerkracht en een immens groot hart. Dat verklaart dat een pleegjongen van enkele jaren geleden, die in een jaar al meer dan 8 doorplaatsingen gehad, wel 8 jaar bij haar is gebleven.
Het jongste kindje dat mevrouw ooit heeft gehad, was drie dagen oud. Ook is ze ooit pleegouder geworden van een kindje wat nog niet geboren was. Met deze schat aan ervaring, vragen we haar hoe ze de band met ouders heeft ervaren, en hoe ze daar mee omgaat. “Ik doe het niet beter, ik doe het anders. Je zal naast ouders moeten gaan staan. Mensen nemen nooit kinderen om ze bewust te verwaarlozen of pijn te doen.”
We sluiten af met een tour door het huis. Viggo wilt zijn lego en kamer laten zien. Overal in het huis is de warmte te voelen van alle kinderen die hier hebben kunnen opgroeien dankzij mevrouw Segboer en haar man. We zijn diep onder de indruk en geraakt door de grootheid van hun hart. Veel kindjes hebben in de vorm van foto’s een plek in het huis. Ook haar eigen familie en haar man hebben een prominent plek aan de muur. Het nalatenschap van mevrouw Segboer is groot en voelbaar.
Ben je na het lezen van dit verhaal geïnteresseerd geraakt, en zou je meer willen lezen en ontdekken of pleegzorg bij jou past?
