Verhaal Bianca en René
Ze hebben samen al vier kinderen en toch was er nog ruimte voor pleegkinderen. Sinds augustus zorgen Bianca en René uit Groesbeek voor twee broertjes van 4 en 6 jaar oud. Wethouder Irma van de Scheur zocht ze op en vroeg Bianca en René naar hun ervaringen met het pleegouderschap. Waarom zijn ze eigenlijk pleegouders geworden?
“Ik werk in de kinderopvang en daar had ik al eens te maken gehad met pleegzorg”, vertelt Bianca. We hadden het er wel eens over, maar dat werd nooit concreet. In het voorjaar van 2019 vertelde een collega van me dat haar zus oma was van twee kinderen die uit huis zouden worden geplaatst. Op de fiets naar huis spookte dat door mijn hoofd en toen ik thuiskwam zei ik: ‘René we krijgen twee pleegkinderen’. ‘Ik denk het niet’, zei René toen gelijk. Maar uiteindelijk zijn ze toch gekomen”.
Er zijn zoveel (voor)oordelen over pleegzorg en pleegkinderen. Ook wij hadden hier een mening over. Maar we ontdekten dat je op veel manieren deel uit kunt maken van pleegzorg. Wij hebben uiteindelijk voor deze 2 jongens gekozen en daarmee voor langdurige pleegzorg omdat dit het beste bij ons past, De jongens gaan om het weekend naar hun opa en oma, die samenwerking is heel prettig voor alle partijen.
“Alleen onze jongste dochter van 11 woont nog hier in huis. Daarom hebben we haar heel bewust meegenomen in het proces. Zij wilde graag dat de jongens kwamen. Ze vindt het meestal fijn dat ze er zijn. En de jongens zijn verliefd op haar”. Het gaat heel goed tussen de kinderen. En daar zijn Bianca en René natuurlijk heel blij mee. “In augustus zijn we met alle kinderen een week naar Schiermonnikoog geweest. De jongens zeiden vorige week dat ze nog een keer gaan, maar dan alleen met onze jongste dochter”. Ze moeten er allebei om lachen.
De zorg voor de jongens vinden Bianca en René niet zwaar. Dat zijn ze wel gewend. Wat ze wel wat is tegengevallen, is alles wat daar nog bij komt. Ze hebben te maken met moeder en met de oma en opa van de kinderen, met de voogd van de William Schrikker Stichting, met de pleegzorgbegeleider vanuit Entrea Lindenhout en natuurlijk met school.
“Ik vond de eerste maand emotioneel heel zwaar, zegt Bianca. “Ik heb af en toe echt een potje zitten huilen. Er kijkt altijd iemand mee, vooral in de eerste weken. Dat begrijpen we, maar is soms wel benauwend. We zijn altijd een zelfstandig gezin geweest en proberen veel zelf op te lossen, maar nu moeten we ons regelmatig afvragen of we het zelf op mogen lossen. Dat is wel even wennen en soms best ingewikkeld.“
“Maar we zijn ook heel blij met de voogd van de jongens en de begeleiding vanuit Entrea Lindenhout. Je staat er als pleegouder echt niet alleen voor. Ik vind het ook fijn dat ik sommige dingen gewoon over kan laten aan de voogd of kan bespreken met de pleegzorgbegeleider”, vertelt Bianca.
“Je moet als pleegouder ook gewoon nog groeien. Dat heeft tijd nodig. Met je eigen kinderen groei je er langzaam in, maar nu hadden we ineens 2 jongens erbij. Het was net een storm. Ik ben meisjes gewend, maar jongens zijn echt veel ondernemender. Toen ze me hielpen in de tuin, trokken ze de lavendel eruit, lieten het onkruid staan en lag binnen de kortste keren al het gereedschap door de tuin verspreid”, lacht René.
“Wij denken dat we voldoende in huis hebben om deze (pleeg)kinderen een veilige plek te bieden om op te groeien. Natuurlijk is het spannend en onzeker. Toch hopen we dat we deze jongens een mooie start kunnen geven in hun leven. Daar gaan we voor! Verdient niet ieder kind een veilige plek om op te groeien? Wij kunnen niet alle kinderen helpen, maar alle beetjes helpen”.
