Op bezoek bij Melissa (36) en Brahim (36) die samen drie pleegkinderen hebben. Pleegzoon Ismail (17) kwam bijna 5 jaar geleden als eerst, daarna de jongste pleegzoon Junayd (4) en een paar maanden geleden pleegdochter Ayah (10). Melissa en Brahim zijn al 17 jaar samen, gelukkig getrouwd en wonen in Ewijk.
Echte kinder-mensen, noemen Brahim en Melissa zichzelf. Melissa vertelt dat het een natuurlijke en bewuste keuze was om pleegouder te worden. Brahim komt zelf uit een groot gezin, met veel broers en zussen. Melissa is met haar deels Molukse roots ook een grote familie en een open huis gewend. Veel nichtjes en neefjes, buurtkinderen, vriendjes en vriendinnetjes. Iedereen mocht aanschuiven en er was eten voor een weeshuis. Melissa legt uit: 'Wij geloven heel erg in: door goed te doen, krijg je goed terug. Ook in de Islam is het een hele goede daad om voor “wees" kinderen te zorgen. Dit alles zorgde ervoor dat we na het bijwonen van een informatieavond konden zeggen: Ja dit gaan we doen!'
Melissa en Brahim kwamen voor het eerst met pleegzorg in aanraking, toen een vriendin van Melissa hoorde dat er voor een vriendje van haar zoon een pleeggezin werd gezocht. Uiteindelijk hebben ze dit jongetje, Ismail in huis genomen.
Veel mensen om hen heen hadden een mening: zou je dat wel doen, je weet niet wat je in huis haalt, beide een eigen zaak en jullie reizen zoveel. Melissa zegt daarop glimlachend: "We hebben het nog steeds heel goed en daarom juist doe je iets terug." Brahim vertelt: "Als ik die kinderen zie lachen dan denk ik: hier doe ik het voor. Je kan wel blijven leven vanuit jezelf en denken, mijn leven is goed en ik ben gelukkig, maar hoe mooi als je dat kan delen. Wij reizen nu mét de kids. We delen ons geluk en onze ‘zegeningen’ met deze kids. Ze zijn echt een verrijking in ons leven."
Met slechts twee tasjes stond hij daar dan, met zijn gezinsvoogd en zijn moeder. Ze wisten dat hij van Kinderbueno hield en hadden wat cadeautjes voor hem gekocht. Zijn kamertje was ingericht en ze hadden wat kleren voor hem gekocht. Ze wilde hem graag een warm welkom geven. Ismail was een jongetje van twaalf toen hij bij hen kwam.
"Het begin is altijd het aller lastigst." vertelt Melissa. "Er zit ineens een vreemd kind op je bank." Van tevoren hadden ze een foto gekregen van zijn moeder, dus ze hadden er een gezicht bij. Hij werd gebracht door zijn gezinsvoogd en moeder, maar na twintig minuutjes gingen die weer. Daar waren we dan, ineens met zijn drieën. Brahim vertelt: "Voor ons is het natuurlijk wennen, maar wij zijn thuis in onze betrouwbare omgeving. Voor ons verandert er niet veel. Wij zijn volwassenen en kunnen schakelen. Voor hem was het natuurlijk allemaal eng en nieuw. Het verdriet waarmee ze hierbinnen komen, dat kan je niet wegnemen. Dat is onvervangbaar als je je mama mist."
Ze kijken terug op een moeilijke eerste fase. ‘Toen hij hier huilend binnen kwam met ‘ik wil naar mijn mama’... je kan een arm om hem heenslaan en je kan hem een leuke kamer geven en leuke dingen doen, maar dat verdriet neem je niet zomaar weg. Iedere avond voor het slapengaan vertelden we hem: als er iets is waar je over wilt praten, dan zijn we er voor je. In het begin kwam er niks uit maar je hoorde het snikken al in zijn keel zitten ‘nee er is niks.. ga maar naar beneden’. Je wilt eigenlijk alle tranen van hem opvangen maar je weet, ik moet hem zijn ruimte geven en toch gaan. En dan weet je: als ik de deur dichttrek, barst hij in snikken uit." Melissa slikt. "Ik vond dat de eerste paar keren echt heel lastig. Dat gun je geen enkel kind. Maar dit hoort bij het proces van deze kinderen. Ze moeten met het verdriet en het gemis leren omhoog. Ze hebben geen keus."
Ismail ging een kalendertje maken, omdat hij in het begin het perspectief naar huis had. Iedere dag ging hij afstrepen. Van een maandkalender ging het naar een drie-maanden kalender. Toen besloot de Kinderrechter, dat Ismail nog niet terug naar zijn moeder kon en verlengde het met een jaar. Dat was voor hem een enorme klap. "Wij besloten om Ismail heen te bewegen en voor hem te zorgen zo lang als nodig. En nu is hij 17 en is hij net geslaagd voor zijn middelbare school. Nu studerende op het MBO en dat geeft heel veel voldoening, we zijn zo trots op hem. Je ziet dat hij sprongen zet in het goede."
- verhaal gaat verder onder de familiefoto's -
Hun jongste pleegkind Junayd vraagt ondertussen aan ámoe (oom in het Arabisch) om de bal uit de vijver te halen. Na Ismail kwam Junayd. Het is een pittig jongetje, maar ontzettend vrolijk en knuffelt hen helemaal plat. “De ontdekking van de zwangerschap was voor de mama van Junayd een enorm stressvolle situatie” vertelt Melissa. “Dus al vanaf voor zijn geboorte heeft hij veel stress gevoeld. Junayd is meteen na zijn geboorte in een crisisgezin gaan wonen. Toen hij 4 maanden oud was is hij naar een nieuw pleeggezin gegaan, maar toen dat niet slaagde is Junayd met 15 maanden oud bij ons komen wonen.”
Sinds een paar weken woont ook pleegdochter Ayah bij hen. Geluksmomenten, klein en groot, laten hen weer zien waarvoor ze het doen. Ze kunnen echt genieten van dingen die in veel gezinnen als normaal worden gezien. Melissa vertelt: “pleegkinderen komen vaak uit een nare situatie vol chaos. Ze komen moedwillig in deze situatie en kunnen er niks aan doen. Ze hebben er geen grip op, hoe lief ze ook zijn of wat ze ook doen. Ze moeten met de situatie dealen, en dat is pittig. Het stopt ook niet, de situatie achter de schermen gaat door. Dan denk je rust, maar dan weer onrust. Eindelijk goed, dan weer niet goed.”
Tegelijkertijd willen Brahim en Melissa dat ze met ouders een goede band blijven houden. “Naarmate ze ouder worden, zoals we bij Ismail zien, worden ze bewuster en kunnen ze zelf het verschil zien tussen goed en fout. Hij leert veel van deze situatie, om bijvoorbeeld de daad los van de persoon te zien en te leren vergeven. We proberen onze pleegkinderen daar wel heel bewust mee op te voeden.” Ouders verdienen volgens hen een unieke plek in hun leven.
“Kunnen vertrouwen op iemand, veiligheid voelen, verzorgd worden, een knuffel krijgen..”Brahim zegt stellig: “dit is in essentie ieder kind zijn recht. Bij pleegkinderen houd je rekening met hun achtergrond. Wonderbaarlijk hoe kinderen zich weer kunnen hechten in een nieuwe omgeving. Het aanpassingsvermogen is echt ongelooflijk. Dat is deels ook wel hun beschadiging, ze gaan op overlevingsstand. Ze hebben geen keuze, ze móeten door.”
Melissa en Brahim zouden tegen mensen die twijfelen willen zeggen om van tevoren niet teveel na te denken over wat eventueel allemaal zou kunnen gebeuren. “Natuurlijk hebben deze kinderen wel veel aandacht en liefde nodig. Maar welk kind niet! Ieder kind heeft recht op een goede warme opvoeding. ” Je moet van tevoren ook weten waar je aan begint. Deze kinderen nemen een situatie, een familie en een rugzakje mee. Wat je ervoor terug krijgt is onbetaalbaar. Daarin is kennis opdoen een must: “lees boeken om de kinderen beter te begrijpen; de rugzak te herkennen en te leren hoe daarmee om te gaan. Dus veel inlezen op trauma en hechting.” Ook worden er door pleegzorgaanbieders cursussen aangeboden over pleegzorg en getraumatiseerde kinderen. Melissa eindigt met een stevige oproep:
“Pleegzorg.. iedereen weet dat het er is, en iedereen vindt pleegkinderen heel erg zielig en zegt ja, deze kinderen moeten opgevangen worden. Maar omdat ze het niet echt zíen, bereikt het ze niet. Maar er zijn er nog zóveel meer! Open je hart en huis voor deze kinderen, het is een verrijking van hun en jouw leven..”
Ben je na het lezen van dit verhaal geïnteresseerd geraakt, en zou je meer willen lezen en ontdekken of pleegzorg bij jou past?
